Process improvement approach to the acid activation of smectite using factorial and orthogonal central composite design methods

Abstract

The purpose of this study was to determine the effective operating parameters and the optimum operating conditions of an acid activation process within the framework of improvement of the process. Full two-level factorial and orthogonal central composite design methods were used successively. The examined parameters were the main and interaction effects of temperature, leaching time, acid normality, solid-to-liquid ratio and stirring rate. The selected process response was the leaching yield of the MgO content because Mg is the element most readily removed from the octahedral sheet, which affects the tendency for activation. Statistical regression analysis and analysis of variance were applied to the experimental data to develop a predictive model, which revealed that temperature, leaching time and acid normality exert the strongest influence on the specific surface area of smectite, whilst the solid-to-liquid ratio and the stirring rate have a secondary effect. Furthermore, the highest leaching yield of MgO was found to be 41.86 %, which is responsible for the increase in the specific surface area of up to 221 m2 g-1.

Svrha ovog rada bila je određivanje efektivnih procesnih parametara i optimalnih procesnih uslova kiselinske aktivacije smektita iz Srbije. Uspešno su korišćene dve metode matematičkog modelovanja: pun faktorijalni i ortogonalni centralni kompozitni plan eksperimenta. Pri optimalnom planiranju eksperimenta istovremeno se menjaju svi parametri koji utiču na proces, što nam omogućava određivanje njihovog međusobnog uticaja i smanjenje ukupnog broja eksperimenata. Tokom planiranja eksperimenata razmatran je uticaj sledećih relevantnih parametara: temperature, vremena aktivacije, koncentracije kiseline, odnosa tečno/čvrsto i broja obrtaja mešalice, na stepen izdvajanja magnezijum-oksida. Rezultati optimizacije parametara kiselinske aktivacije smektita, na bazi statističkih planova eksperimenta, pokazali su da koncentracija kiseline, temperatura i vreme aktivacije imaju najjači uticaj na promenu specifične površine smektita, dok odnos tečno/čvrsto i broj obrtaja mešalice imaju sekundarni efekat. Maksimalni stepen izdvajanja magnezijum-oksida od 41,86 % uzrokuje i najveći porast specifične površine do 221 m2 g-1.